Wawrzyniec Prusky

Poniżej tekścik napisany na kolanie, więc trochę nie tenteges, ale musiałem zdążyć przed terminem. Serwis fotoblogia postanowił rozdać mały zestaw błyskających lamp, a że akurat mam potrzebę zabłyśnięcia w sesji fotograficznej w warunkach domowych, to wystartowałem. Trzeba było napisać, dlaczegóż to akurat mnie te lampy warto dać, więc coś w zgranym stylu wysłałem i czekam, co z tego będzie.

Babcia Barbara była szczęśliwa. Przecisnęła się przez złowrogo spoglądający tłum i wyszła na ulicę ściskając w dłoniach i całując ukradkiem tani zestaw oświetlenia błyskowego. Świeże powietrze oszołomiło ją, a może to po prostu uderzyła do głowy adrenalina i szczęście, że wystany w kolejce zestaw w końcu jest w jej rękach. Łzy wzruszenia zalały jej oczy. Sięgnęła do torebki po chusteczkę.
Złodziej Mirosław czekał na ten moment. Musiał ją obserwować, gdy przez wiele godzin ciężko pracowała łokciami w kolejce o utrzymanie pozycji. Teraz skorzystał z chwili, gdy trzymała zestaw jedną ręką, rzucił się w jej stronę i szarpnął mocno.
Barbara zachwiała się na nogach, ale jej organizm, wytrenowany w sklepowych bojach (wszak była weteranem Krwawej Promocji na Karpia w 2010, Pamiętnej Nocy Wyprzedaży w 2009 i Poranka Wyłamanych Wrót w 2007) zadziałał bezbłędnie zaciskając palce na zestawie, nim zdążyła przeanalizować sytuację. Złodziej runął na ziemię, jednak zdeterminowany nie puścił statywu i leżąc szarpnął, by wyrwać go Barbarze. Kobieta pisnęła przerażona czując, że zestaw wysuwa się jej ze spoconych palców, a złodziej zrozumiał, że jedno, decydujące uderzenie może przynieść przełom.
Krystyna, Jadwiga i Mieczysława spadły na jego plecy cicho jak duchy. Jeszcze chwilę temu konkurowały z Barbarą w kolejce, teraz jednak przywołane słynnym Piskiem Atakowanej Nabywczyni wyskoczyły z kolejki i rzuciły się do ataku. Piekielne staccato uderzających w głowę złodzieja torebek ogłuszyło go i rzuciło w bok. Odruchowo zaciskał palce na statywie, ale czuł, że słabnie i tylko szybka reakcja odwodów może odwrócić losy starcia.
Odwody ostrożnie schowały wino za śmietnikiem i ruszyły na pomoc. Wpompowany w żyły alkohol spowodował, że dwaj kompani złodzieja przebiegli przez ulicę bezszelestnie niczym ninja dzięki rozmiękczonym stawom i skoczyli do gardeł grupie bliskich triumfu kobiet. Zaatakowane zdradziecko rozdzieliły siły stawiając opór złodziejskim odwodom, a jednocześnie osłaniając zestaw oświetlenia błyskowego. Nadzieja jednak zaczęła gasnąć, gdy zza rogu wychynęło kolejnych dwóch napastników i podcięło nogi Barbary, która z krzykiem runęła na ziemię, przykrywając lampy ciałem.
Coś błysnęło.
Walczący zamarli na chwilę sądząc, że jakimś dziwnym trafem Barbara uruchomiła zestaw, po chwili jednak ujrzeli, że źródłem błysków jest paralizator, który w drżącej dłoni ściskała pani Jola z drogerii.
- Odstąpcie od lamp, albo zaraz zobaczycie swoje ostatnie błyski – syknęła Jola.
Już mieli się cofać, gdy leżący na ziemi Mirosław chwycił ją za nogawkę dresu i szarpnięciem rzucił na ziemię. Paralizator potoczył się po chodniku w stronę Mirosława, który zaśmiał się złowróżbnie, chwycił broń i poderwał się na równe nogi chcąc przy pomocy urządzenia rozluźnić niesłabnący uścisk dłoni Barbary na zestawie.
Jego uśmiech zgasł, gdy z tramwaju wytoczyła się grupa koleżanek Barbary z kółka różańcowego. Kobiety błyskawicznie oceniły sytuację i ustawiły się w tyralierę, która z siłą tsunami uderzyła w złoczyńców. Przez chwilę skłębiony tłum rozświetlały wyładowania elektryczne, z kłębów wzbitego w powietrze kurzu słychać było jęki rannych, prośby o litość, bojowe okrzyki i przekleństwa. Gdy tuman opadł na ziemię, oczom świadków ukazało się pobojowisko, z którego co chwilę czmychała postać złoczyńcy. Jedynie Mirosław leżał przyciśnięty statywem do chodnika i nie mógł się ruszyć.
- I na co ci to było, złoczyńco? – warknęła Barbara dociskając mocniej statyw.
- Nie wiedziałem… że aż tak… będzie pani…
- Trzy dni stałem, żeby dla wnuczka kupić ten zestaw – myślałeś że pozwolę ci go ukraść?
Barbara zwyciężyła, jednak gorzka to była victoria. Pogięte statywy, podarte parasolki i wytłuczone żarówki były całkowicie bezużyteczne. O dobrym miejscu w kolejce i zakupie nowego zestawu mogła zapomnieć, koleżanki które wsparły ją w bitwie z pewnością nie będą skłonne odstąpić jej miejsca. Poczuła, jak do oczu napływają jej łzy, bo zdążyła już wysłać sms do wnuczka Wawrzyńca i ten szczęśliwy czekał w domu na prezent, klaszcząc z radości w dłonie.
- Jeżeli konkurs fotoblogii zawiedzie, będę skończona jako babcia – szepnęła Barbara przykładając paralizator do skroni…     

Redakcja serdecznie przeprasza za okrutny przestój na blogu, ale ciągle dzieją się sprawy różne i czasu brak na pisanie. Ale gdy sprawy się sfinalizują, na pewno będzie to miało pozytywny wpływ na ilość, a jak wiatr będzie korzystny, to może i na jakość pisania. Tymczasem z braku tekstu Redakcja wkleja trzy apokaliptyczne fotografie z dzisiejszego Święta Pieczonego Kurczaka.

Karamać płynął powoli, z trudem pokonując prąd zatokowy, spychający go z obranego kursu i unikając rybackich sieci. Za sobą miał już problemy z atakiem kichania, który spowodował wysadzenie jednej z dwóch butli tlenowych. Teraz, oszczędzając tlen, zmierzał do celu od czasu do czasu zerkając na wodoodporną (zręcznie nasmarowany margaryną papier) mapkę i kompas. Z obliczeń wynikało, że lada chwila znajdzie miejsce spotkania i będzie mógł zakończyć misję. Jakiś kształt zamajaczył w wodnej toni. Karamać uniósł latarkę, by wysłać sygnał. W oddali także coś błysnęło. Inspektor uśmiechnął się i ze zdwojoną siłą naparł płetwami na wodę, w tej samej chwili jednak jego uśmiech zgasł. Zgasł za sprawą wyłaniającej się z odmętów zatoki torpedy, która w chwilę później przemknęła tuż obok niego i uderzyła w dno.

Eksplozja wyrzuciła Karamacia ponad lustro wody. Lecąc czuł, jak pęka na nim zbyt ciasny kombinezon i niewidzialna siła ciska nim o brzeg. Gruchnął ciałem o ląd, który szczęśliwie był nasiąknięty wodą i zamortyzował upadek.

Zdjęcie Karamacia wyrzuconego na brzeg z archiwów Duńskiego Towarzystwa Wielorybniczego (tak na marginesie - uważajcie, kiedy dajecie dziecku aparat z obiektywem "rybie oko" bo może robić niechciane zdjęcia)

Otrząsnął się z szoku i ostrożnie uniósł głowę szukając napastnika. Z mgły wyłoniła się sylwetka pojazdu wodnego, który po chwili majestatycznie przybił do brzegu. Następnie z kajaka wysiadła niewielka postać i zbliżyła się do leżącego i udającego padlinę Karamacia.

- Koniec misji, inspektorze – szepnął nieznajomy – Nie udawaj, że nie żyjesz, zdradza cię napoczęty papieros.

Karamać sklął się w duchu za uleganie zgubnemu nałogowi i odruchowe odpalenie ćmika pod wpływem stresu. Zaciągnął się i usiadł, przyglądając się jednocześnie uważnie napastnikowi.

- Mieszko… - bardziej stwierdził, niż zapytał – Tylko ty znałeś miejsce spotkania i przygotowałeś mapę. Zasadzka to twoja robota. Tylko dlaczego?

- Od lat pracuję dla człowieka, który całą dobę czai się w ogrodzie przebrany za fokę. Ostatnio coraz wyraźniej czułem, że dalsze tkwienie w tym układzie prowadzi donikąd i chciałem zmienić pracę, ale nie potrafiłem sensownie opisać w CV swojego dotychczasowego doświadczenia. „Karmienie szprotami zakamuflowanego agenta wywiadu” nie brzmi zbyt przekonująco, nieprawdaż? Kiedy więc pojawiła się propozycja współpracy i zarobku, nie wahałem się.

- Czyja propozycja? – zapytał Karamać, jednocześnie rozglądając się za czymś, co mogłoby posłużyć za broń.

- Miejscowych koncernów paliwowych. Rzecz, którą wieziesz, mogłaby zachwiać ich pozycją, zapłacili mi zatem za zlikwidowanie ciebie. Begonia non omlet, czyli innymi słowy kwiatami się nie najesz, jak mawiali łacinianie.

Mówiąc te słowa Mieszko sięgnął do plecaka i wyciągnął zawinięty w folię pistolet.

- Żeby nie zamókł – wyjaśnił widząc zdziwione spojrzenie Karamacia, po czym wymierzył w środek czoła inspektora.

Karamać wiedział, że w takiej chwili powinien nastąpić nagły zwrot akcji, jednak widok torpedy zmiatającej Mieszka z brzegu zaskoczył go. Spojrzał na kajak. Bożymir z paszczą wygiętą bolesnym grymasem patrzył w stronę staczającej się do wody wraz z nieco zdeformowanym uderzeniem Mieszkiem torpedy.

- Idź już, zatrę ślady – powiedział Bożymir.

Przedział torpedowy w kajaku Mieszka. Zdjęcie satelitarne.

Inspektor chciał podziękować i objąć fokę, agent jednak spojrzał nań szklistymi oczami, które wyrażały jedynie ból i wściekłość. Karamać zrezygnował z pocieszania i rzucił się biegiem przez trzciny w stronę miejsca spotkania, jakim miało być Drzewo Szczęścia. Nie wiedział, jak ono wygląda, ale z krótkich instrukcji wynikało, że łatwo je rozpoznać. Tak też się stało.

Ostrożnie podszedł do Drzewa Szczęścia. W jego cieniu zauważył kryjącą się postać.

- Pana sokownik ma do wymiany korbowód, sugeruję zatem kupno nowego zamiast naprawy – powiedział cicho.

-  Na co mi sokownik, skoro nie lubię wędlin – odpowiedział tamten i uśmiechnął się, bo hasło i odzew zostały podane bezbłędnie.

- Karamać – przedstawił się Karamać.

- Wawrzyniec – przedstawił się tamten i uścisnął dłoń inspektora – Ma pan to?

Karamać  wygrzebał z kieszeni zwitek i wręczył go Wawrzyńcowi. Ten rozchylił papier, a oczy błysnęły mu na widok zawartości.

- Maj presius – sapnął.

- Co to takiego?

- Pierścień redukcyjny do tankowania gazu w Niemczech. Ceny benzyny to jakaś masakra kolego, a mi nie uśmiecha się jechać z Danii do Polski na benzynie. Zadzwoniłem więc do kolegi, czy by czegoś nie zorganizował i oto jest! Nie uwierzy pan jak trudno….

Karamać nie słuchał. Pomimo wczesnych godzin porannych wolnym krokiem odszedł w stronę zachodzącego słońca.

W zasadzie koniec, ale będzie suplement "making of..." o pochodzeniu zdjęć.